Isang abala sa kanto | Isang abala sa pagtulog | Isang abala sa pagkain | at isang uripon

Isang abala sa kanto | Isang abala sa pagtulog | Isang abala sa pagkain | at isang uripon

Lunes, Setyembre 5, 2011

(3) Hindi raw nya sinasadya

-tulalang isda

Hindi raw nya sinasadya. Aksidente lang daw. Natabig lang. Naitulak. Hindi intensyon. Wala sa plano. Hindi ko maintindihan, kahit anong ganda ng pagkakasabi nya, kahit anong lumanay ng boses nya, at kahit anong lohika ang gamitin nya sa akin, hindi talaga maproseso ng isip ko na di sadya, aksidente, di intensyon. Putangina. Natabig lang daw nya ang nagsa-gulay na nanay ko sa manipis na katre sa may sala kaya ito nalaglag at natuluyan. Dyos ko, awatin mo ko at baka mapatay ko itong inuwing kalaguyo ng kuya ko.

Independence and Democracy Were Never Twins

by piece of meat (ni kapurit na laman)

More than three centuries we fought for our independence against the colonial rule of Spain, then two scores to get it from the United States, and half a decade we shed blood to win it over the Japanese imperialism. Discounting the dictatorship of Ferdinand Marcos, we all did theses to win our most coveted prize, our Independence. But independence does not entail democracy. We all actually think that independence and democracy are twins, but they were not. Half a millennium is known and written in our sociopolitical history, but never had we achieved Authentic Democracy.

Are we truly democratic?

This question would demand an answer to the question "what is democracy?" Simply said, it is the government of the people. Etymologically, it came from the Greek δημοκρατία (demokratia), which roughly means the rule of the people, coined from δμος (demos, people) and κράτος (kratos, power). Quoting the Great President of the United States, Abraham Lincoln, in his Gettysburg Address, it is the "...government of the people, by the people, and for the people..." and that form of government "...shall not perish from the earth." But as we speak, we find democracy under a different light. It is rather a government to off the people, to buy the people, and to poor the people.

We have actually suffered cultural murder from our conquistadores (conquerors), but still, we are longing for a real democratic society, free from external rule. Our constitution alone is based on the American Constitution; our government is almost American, except that it is not federal. Many of our cultural bias were not actually Asian. The world even questioned the authenticity of being a Filipino. So how we could be truly a democratic nation?

In a Nation Losing Their Identity, it is Impossible to be Democratic 

We once protested about the biscuit produced in the Iberian Peninsula. And this biscuit was branded Filipinos by Kraft Foods. It is sold in Spain and Portugal under Artiach's brand. And in 1999, the Philippine government taking this as an insult, because of the apparent color of the biscuit which is dark outside and white inside in reference to our racial identity, filed a diplomatic protest against the government of Spain, the European Commission, and the manufacturer, Nabisco Iberia. In his resolution, then Rep. Heherson T. Alvarez, of the Fourth District of Isabela, stated that "these food items could be appropriately called by any other label, but the manufacturers have chosen our racial identity, and they are now making money out of these food items." With the same resolution, Rep. Alvarez instructed the Department of Foreign Affairs "to immediately conduct a thorough investigation into this matter, and determine the use and misuse of our racial identity to promote or sell a particular brand of cookies or any other product." Nothing happened about this protest, since up until now, Filipinos is still on the market, and I have actually tasted one when my professor brought a pack in our class while we discuss about our identity.

Many of our names were actually an apparent result of mix culture. Our last names alone, a vast majority is of Spanish origin: Santos (Saints), De Guzman (of Guzman), Enriquez (son of Enrico), Rodriguez (son of Rodrigo), etc. Others would be Chinese, like Lee, Sy, Chan, and Yang to name a few. While a small population have american surnames. Few you could hear surnames that sound local, and most were ethnic slurs, like Bantot (fetid or stinky), Supsup (variation of the surname Supsupin, which means to suck), Sumugat (get wounded), and many others. However, some of the Tagalog surnames were actually good, like Matapang (brave), Dimaguiba (indestructible), and Masipag (industrious).

But, how did we get all these names? It was Governor-General Narciso Clavería y Zaldúa who gave the surnames to many of the Filipinos. Many Filipinos in that time have no surnames, and to avoid confusion, on November 11, 1849, he issued a decree sending a long list of surnames to the local officials. Surnames given to locals were either in relation to the nature of their work or family business, like Mercado which means market, or in relation to their social status, like Guinto (Gold), hence, this family are rich people. In some cases, because of their criminal records, others were named Manggagahasa (rapist).

Now, another influence is the system of our Education, though ours is 10 years of basic education compared to the 12 years of education in the United States. Thomasites were one of the first influences of the Americans after they bought us from Spain. This is to instill the American culture to the Filipinos. In 1901, they were brought here through USS Thomas to teach the Filipinos the basics of English, including reading and writing.

The free enterprise that we have, our economy, is very American, our economy is more dependent to the economy of the United States than the economy of neighboring Asian countries. Most of our brands, products, and our daily living per se is American. We cannot live a life without the taste of Coca-Cola, Kraft, McDonalds, KFC, etc. Many of our apparels were actually from the US, and Nike dominates the market. And majority of the BPO companies in the Philippines cater American clients. Billions of calls were coming from the United States.

With all these, what we get is a cultural murder, and admitted I am, I am also a victim. Quoting a good friend, "...we have never won any fight at all. We have just perfected our dependence to US all this time." In the fight for identity, we tried to assimilate ourselves with the American culture. We are actually no different now with the American-Spanish people.

Culture of Corruption

Corruption in the Philippines is actually as ancient as Philippine politics. The main reason why the Philippines remains as a developing nation, a third world country. Allegedly, majority of our budget goes to corruption of public officials. Many of the government projects were questionable. A vast majority of which was from the past administration. In order to evade all possible litigation after her term of office as the President, now  Rep. Gloria Macapagal-Arroyo seated a lot of people close to her in highly influential positions in the government. There's the issue of the Ombudsman which has been resolved recently, and the majority of Supreme Court Justices were Arroyo appointees that clings to many of her legislative agendas. And here we discount the swing representatives in the Congress. Up until now, the epitome of corruption is at large.

In our congress, our beloved representatives, who were supported by many businessmen during their campaigns, would always have legislation in favor to these men who funded their way to the House of the Representatives. The supposed representatives of the democratic people of the Philippines were actually representatives of the rich people in our country.

We do even have a party representative who's a son of the former President who represents the security guards in the Congress. This is a clear blasphemy of the sectoral representation, he is not a security guard, not even in one of his movies that flopped. But the Commission on Election junked the electoral protest against the said congressman. Well, the Arroyo clan actually dominates the clannish culture not only in Philippine Congress but also in Philippine Politics at large.

Off the People, Buy the People, and Poor the People

Every election, the only time we can call ourselves citizen of this country as we practice our most sacred right of suffrage, many Filipinos will sell their vote for an amount that will make him suffer for 3-6 years. In every election that we do not pick our candidates with full personal discretion, we lose the AUTHENTIC DEMOCRATIC RIGHT we only have. Every time we do otherwise, this authentic democratic right that we have is voided by the Antithetic form of democracy, we choose to be off, to be bought, and then later, to suffer from poverty.

A lot of people would cry then to these people, but hell are these people who only knows how to cry every time they suffer. It is them who choose these officials, take the consequences of their great misconduct therefore.

Never

We can never achieve a truly independent and democratic nation if we do not learn how to be independent from the people who are above us. They are the servants, not us. Teach them how to serve you. Make them pay for every vote they have received. We maybe are independent superficially, but we are never truly democratic.

Linggo, Setyembre 4, 2011

Police on Horseeey?!

ni N.S.O.


BREAKING NEWS TODAY:
Due to vast array of anomalies that Philippine National Police (PNP) is taking, the senate thumbs up to the idea that PNP will be using HORSE in their everyday patrol instead of their rusty mobile cars.



Huwan: What?! Well, that's okay as long as it is not a second-hand.


Here are some pictures that PNP hope to achieved in their idea of horses as replacement to their mobile cars:

See?! 

PNP: Magiging epektib na po kami, pramis 'yan! Hindi na rin kami mahuhuli sa mga ekesena.... 



(2) Natatawa akong iniisip ko ito

 -tulalang isda

Natatawa akong isipin na iniisip ko ito. Kahibangan. Ayokong sabihin sa kahit sino, kahit pa sa malalapit kong kaibigan dahil baka isipin nila nasisiraan na ako ng bait. Bakit nga ba hindi? Ang bata-bata ko pa, ang dami pang pwedeng mangyari sa buhay ko, pero iniisip ko ito! Kaya nga natatawa na lang ako. Tulad kaninang umaga, maaga akong umalis ng bahay (taga Las Pinas pala ako) dahil umiiwas ako sa traffic papuntang Bacoor (Sa call center sa may SM Bacoor ako nagta-trabaho), bagong shine ang sapatos ko, lapat na lapat ang buhok ko dahil sa kapal ng gel na ipinahid ko, bago at plantsadong-planstado ang polo ko. Napansin ko pang namula si Krista nang batiin ko ng hello good morning ganda ng umaga noh. "Hello din Rico." Mahina pa sa huni ng ibon nyang tugon. Pero ayun nga kahibangan. Kahit ilang babae pa, kahit ilang Krista pa ang ihain mo sa akin, kahit anong pigil ang aking gawin, hay may gulay gora na teh, kapwa lalaki rin ang laman ng isip ko.

Sabado, Setyembre 3, 2011

Life is Gay

 by piece of meat (ni kapurit na laman)

Disclaimer

Before reading this blog post, please consider the following:

1. The following blog is a Homeric simile about life;
2. It was written by the blogger when he was in his most irrational state;

3. It was written in a first-person narration;
4. The blogger is not homophobic nor a homosexual, again, this is just a simile about life; and,
5. Everything written here, like all other similes, is a fiction. Hence, all characters appearing in this blog are fictitious. Any resemblance to fictitious events or persons, living or dead, is purely coincidental.

Hence, let's start:


Life is Gay


Do you know that Life has a gender? Regardless what is your sex or your sexual orientation, life has its own gender. It belongs to the third sex. Life is gay.

Life is gay. Yes, he is gay. With all due respect to him, Life is happy like how we usually see gays in real life and we usually appreciate such Life's character. But there are times, that in Life's company we no longer feel happy.

Life is gay, and I am his lover. And like you, yes you, I am the lover of my life. We usually enjoy the company of each other, and we love being together. No one will ever separate us except for Death or another Life coming into my life.

How did we started?

Life and I were just acquaintances at the beginning, stranger to each other. We befriended each other, then we started a good relationship as friends. We usually hang out together. We went to cinemas together to watch movies, we eat together til we're full, and we drink together til we get drunk. We go home late at night.

At first, my intention was just to benefit from Life. From him I received a lot of gifts I never had which made me happy. With him, I have experienced a lot of things I never tried which made me even happier. Life has become my milking cow. From him I almost get my living. I have to do this, because I know Life, like gays of his like, only wants me.  Life, like gays of his like, s**ks and f**ks. Hell I know about all these things because of my past experiences, f**k life or life will f**k you, so you choose. Before life f**ks me, milk him first and make a delicious FroYo (frozen yogurt) out of it, earning me a dollar or two for every serving of it. I did this to Life for quite some time.

We later call each other as best friends. We became even more intimate. When Life has a problem, I find solutions to solve Life's problems. In exchange, when I have a problem, Life comforts me. Unknowingly, for all what he did and with his unrequited love for me, I learned to love him beyond my intention. We began sleeping together. We're more than best friends now.

Like all love stories, there's a struggle we have to face. Me and Life have some conflicts. With the effort coming from each other, almost all conflicts, misunderstandings, and problems were settled, but still, a number of those would remain an issue.

To cut a struggling love story short, because I felt that I became no better person with him, we ended what we thought our good and lasting relationship. Because of what happened, Life died, I mourned, and I move on.

Later...

I found a new Life, and it follows almost the same plot as I tell you this story.

Un Poema por una Perdurable Amistad (Isang Tula ng isang Walang Hanggang Pagkakaibigan)

por pieza de carne (ni kapurit na laman)




Un Poema por una Perdurable Amistad

Hijo del Hombre Bueno:
mi más querido Hermano,
mi Amigo mejor,
es Hombre de Cultivo.

Aunque duda está ahí,
todavía, gestionamos nuestra amistad.
Encuadernados por el nudo del amor,
y, sobre todo, guardaron por confianza.




6 de Abril, 2010


Isang Tula ng isang Walang Hanggang Pagkakaibigan

Anak ng Mabuting Lalaki:
aking pinakamamahal na Kapatid,
aking matalik na Kaibigan,
ay isang taong may kultura.

Kahit may pagdududa,
gayunman, naaayos natin ang ating pagkakaibigan.
Tinali ng buhol ng pagmamahal,
at, higit sa lahat, pinananatili ng pagtitiwala.


Ika-6 ng Abril, 2010
 

Paglisan (Pagsasaling Wika sa Tagalog ng Awiting Alejate ni Josh Groban)

 ni kapurit na laman

Paglisan (Lisanin mo ako)
(Traduccion en Filipino de Alejate del Sr. Josh Groban)



Hindi pa nararamdaman ng aking kaluluwa ang sobrang pag-ibig,
At wala pang humigit sa’yong pag-ibig.
Dahil sa’yo ako’y tumawa’t umiyak, ako’y isinilang ring muli.
Ibinigay ko na ang lahat para sa’king piling ika'y manatili.
Alam kong pagpapaalam ang pinakamabuti.
Paghihirap ang kabayaran sa’king mga pagkakamali,
At kailangan kong tanggapin na ang lahat ay ‘di na magiging tulad ng dati.
At sa paglisang ito dapat hanapin ang lakas sa’king sarili.


Lisanin mo ako, ‘di ko na kaya,
Ang dating oras ay ‘di na mababalik pa.
Kalimutan mo na lang ako,
At hayaang mag-isa kasama ang kalungkutan ko.
Lisanin mo ako, sabihan mo nang pamamaalam.
At ako’y sumuko na para magpatuloy na wala ang ‘yong lamlam.
At kailanma’y ‘di ko maiintindihan ang mga kahapon.
Kung wala na ‘kong magagawa, lisanin mo na’ko.


Hindi ko pagsisihan ang mga kahapon.
Alam ko Binibini ang pag-ibig ko sa’yo.
Para sa pag-ibig na ‘to, para sa laging pagiging tapat sa’yo,
Kailangan ko ngayong maging malakas at matuto.



Alejate por el Sr. Josh Groban
Traduccion Privado en Filipino
por el
Sr. Nico Buenaventura Candelario
Profesor en Filosofia
Departamento de Humanidades
Polytecnico Universidad delas Filipinas

© Nico Buenaventura Candelario, (Filipinas) 2009.
Reservados todos los derechos


____

Alejate Texto Original:

Jamas senti en el alma tanto amor
Y nadie mas que tu, me amo
Por ti rei y llore, renaci tambien

Lo que tuve di, por tenerte aqui
Ya se que despedirnos es mejor
Sufriendo pagare mi error
Ya nada sera igual, lo tengo que aceptar
Ya hallar la fuerza en mi para este adios

Alejate, no puedo mas
Ya no hay manera de volver el tiempo atras
Olvidate de mi
Y dejame seguir a solas con mi soledad
Alejate, ya dime adios
Y me resignare a seguir sin tu calor
Y jamas entedere que fue lo que paso
Si nada puedo hacer, alejate

No voy a arrepentirme del ayer
Amandote y se, mujer
Por el amor aquel, por serte siempre fiel
Hoy tengo que ser fuerte y aprender

Traduccion al Filipino del Himno a Isis desde la lengua Española (Pagsasalingwika sa Filipino ng Awit Kay Isis mula sa Wikang Español)

por pieza de carne (ni kapurit na laman)






Porque soy la primera y la ultima,
yo soy la venerada y la despreciada,
yo soy la prostituta y la santa,
yo soy la esposa y la virgen,
yo soy la  madre y la hija,
yo soy los brazos de mi madre,
yo soy la estéril y numerosos son mis hijos,
yo soy la bien casada y la soltera,
yo soy la que da a luz y la que jamás procreó,
yo soy el consuelo de los dolores del parto,
yo soy la esposa y el esposo,
y fue mi hombre quien me creó,
yo soy la madre de mi padre,
soy la hermana de mi marido,
y él es mi hijo rechazado.
Respetadme siempre,
porque yo soy la escandolosa y la magnifica.
 


Himno a Isis, siglos III o IV (?),
descubierto en Nag Hamamadi



Dahil ako ang una at ang huli,
ako ang sinasamba at ang tinutuya,
ako ang puta at ang santa,
ako ang asawa at ang birhen,
ako ang ina at ang anak (na babae),
ako ang mga braso ng aking ina,
ako ang baog at marami ang aking mga anak,
ako ang mabuting kasal at ang dalaga,
ako ang nagbibigay silang at ang ‘di pa nagsisilang,
ako ang konsolasyon para sa sakit ng pagsilang,
ako ang esposa at ang esposo,
at ang aking lalaki ang s’yang may likha sa’kin,
ako ang ina ng aking ama,
ako ang kapatid ng aking asawa,
at siya ang tinakwil kong anak.
Galangin mo ko habambuhay,
sapagkat ako ang nakakahiya at ang kahanga-hanga.


Awit Kay Isis, Ika-3 o Ika-4 na siglo,
natuklasan sa Nag Hammadi

Biyernes, Setyembre 2, 2011

Ganito mag-emo ang PNoy

ni nakikipagtalik sa oras


"EMOis a style of rock music characterized by melodic musicianship and expressive, often confessional lyrics. It originated in the mid-1980s hardcore punk movement of Washington, D.C., where it was known as "emotional hardcore" or "emocore" and pioneered by bands such as Rites of Spring and Embrace. (from all-time favorite internet encyclopedia the wikipedia)


Two days ago, President Benigno Aquino III said his lovelife is like softdrinks (Coke to be particular). From regular, then light and now zero. Well said Mr. President. Clap, clap, clap. SCOOP. After that speech the next scene in taken by KMGscoopers and it goes like this:


KMGscooper1: Asan na si PNoy?
KMGscooper2: Ayun pumasok na sa kwarto niya. (Okay time to use our invisibility cloak, borrowed from Harry Potter)


PNoy: Tang-Ina This wala akong lablayp. Yung totoo gusto ko ang lablayp ko parang beer! Gusto ko standard, okay lang kung maging hard basta ang ending extra-strong!
Then he played this song on his ipad (headset on, loud enough for the person next to him to hear--jamming)






Sec. Charandang says: "EMOis a style of rock music characterized by melodic musicianship and expressive, often confessional lyrics. It originated in the mid-1980s hardcore punk movement of Washington, D.C., where it was known as "emotional hardcore" or "emocore" and pioneered by bands such as Rites of Spring and Embrace. (from all-time favorite internet encyclopedia the wikipedia)


KMGscoopers: As concerned citizens of our beloved country, Mr. President sana po kasi hindi niyo kinompeyr sa Coke, sana sa Pepsi na lang...from zero to max :D

Kinaing Titik

ni kapurit na laman

Isang basag na pinggang nasusunog,
kumakain ng pira-pirasong bubog.
Pulupon ng papel na inaanay,
sa tirang titik nabubuhay.
Namatay, nabuhay,
nalumbay.
Ang kutsara'y pluma,
bibig ay papel na niluma,
kanyang subo maitim na tinta.
Niluto ng isip, nilamon ng madupa.
Sa pagtatahip ng titik, tayo'y malaya.

Huwebes, Setyembre 1, 2011

Ang kabuluhan ng " manners" o kabutihang asal

-tulalang isda

Sa apat na taon akong nag-aral ng pilosopiya, iisang bes lang akong naka-attend sa isang talk, at ito pa ay sa isang pamantasan sa may Katipunan nitong Hulyo, dalawang buwan matapos akong makapagtapos (Shet proud na naka-graduate). Wala lang, sinubukan ko lang para matiyak na gusto ko pa ang pilosopiya.
imahe mula sa stoneforest.org
Sa nasabing talk, ipinaliwanag ng huling nagsalita ang ethics at aesthetics ni David Hume. (Patawad kung hindi ko tanda ang pangalan nya. At hindi ko rin alam kung tamang ipinapaskil ko ito. At syempre recollection ko na lang ito...)

1. Una, sinabi nya na ang etika ni Hume ay nakabatay pa rin sa mga "commonly shared values" tulad ng Katarungan, Pagtitiis, Pagtitimpi atpb. Kung tama ang tanda ko sa kanyang paliwanag, ipinagpalagay nyang ang mga pinagsasaluhang values ang syang dahilan kung bakit kinakailangang maging di-interesado ang isang tao sa isang bagay na nakapagdudulot ng personal na saya. Inihalimbawa pa nya ang sarap na kumain ng pizza, ngunit ang pagtitimping isasabuhay sa kadahilanang mayroon syang ibang kasama na nagnanais ding makakain.

Ikinokekta nya ang pagiging di-interesado ng isang tao sa pangangailangang makipag-ugnayan sa ibang tao. Ang pakikipag-ugnayan at pakikipag-usap sa ibang tao, ayon sa kanya ay bahagi pa rin ng etika ni David Hume. Isang halimbawa nito, wika nya ay ang pakikipag-ugnayan sa ibang mga nasyonalidad at lahi. Sa madaling sabi, sapagkat may mga pinagsasaluhang values, dapat maging di-interesado sa mga bagay na nagdudulot ng personal na saya dahil sa presensya ng iba, at dahil may presensya ng iba, dapat matutong makipag-ugnayan sa kanila. (Something like that. Sorry sabaw na malabnaw.)


2. Pangalawa, sinabi nya na sa ilang aspeto na "common" din sa mga tao nakasalalay ang estetika ni Hume. Ayon kay Hume, may iilang piling taong sanay  na magtatakda ng halaga ng isang likhang-sining. (Di ko na to pahahabain ah?) Ikinonekta nya ang estetika ni Hume sa etika nito at binigyang-diin ang pakikipag-ugnayan sa 'iba'. Sa estetika, inihalimbawa nya na hindi lamang dapat makuntento sa panunuod ng mga koreanovelas. Bagkus, dapat na sumubok din ng ibang palabas na sa tantya ng mga eksperto ay mas may kabuhulan.

Saan pumapasok dito ang kabuting-asal o manners?

Ayon sa nagsalita (Pasensya na talaga ha), hindi nga naman arawan ang usapin ng etika. Hindi naman arawan na mayroon tayong napapatay, halimbawa. Ngunit, araw-araw tayong nakikisalamuha sa kapwa. Ang kagandahang-asal, na tila ba nasa pagitan ng etika at estetika ang sya nating arawan kung gawin, sapagkat, hindi natin mapipili, palagi tayong kasama ng iba at may kasamang iba.

Sa totoo lang, sa pamantasang aking pinagtapusan, tila ba hindi na isyu ang kagandahang-asal. Sa totoo lang, dito ko natutunang hindi naman kailangang bumati ng pagkagalang-galang na good morning o good afternoon sa mga dalubguro at opisyal ng institusyon. Dito ko rin natutunan na ka-plastikan ang magpigil sa tunay na nararamdaman at mas mahalagang maging totoo kaysa maging "nice."

Inaamin ko na hindi ako masyadong magalang, na nakakabastos din ako, at malamang nagiging rude din ako sa mga ka-edad ko man at hindi.

Ngunit, napag-isip-isip din ako muli matapos makakinig ng nasabing talk.

Bagamat sa tingin ko, mas dapat na maging pundasyon ng nasabing pangangailangang makipag-ugnayan sa iba ang kaibahan ng pagtanggap at pag-unawa sa mga nasabing commonly shared values higit sa pagkakapareho ng pagpapahalaga sa mga ito, umaayon naman ako na kinakailangan nga itong pag-usapan.

Kailangan nga itong pag-usapan sapagkat araw-araw tayong nakikisalamuha sa kapwa natin. Totoong napakasarap sa pakiramdam na mailabas ang mga emosyon tulad ng galit, inis o pagka-irita. Mayroong kaginhawaan at 'sense of relief' itong naidudulot sa sarili. Ngunit hindi naman maaring ganun di ba? Hindi naman maaring kapag nairita ako sa katrabaho ko ay basta basta na lang akong maninigaw lalo pat kung mas nakatatanda sya. Dapat akong magtimpi at magpigil ng damdamin, kasi ano bang malay ko, ganoon lang din pala sya sa akin?


Ganito:  Lahat tayo ay mayroong kagaspangan sa pag-uugali ano pa mang paghahasa sa asal ang gawin natin. Talagang mayroon at mayroong masasabi ang kapwa natin na hindi kagandahan patungkol sa pag-aasal natin, idagdag pa ang mga patungkol sa pagkatao na mismo natin.

Ngunit ang punto ay heto: Na dapat magkaroon tayo ng kaunting pagkontrol sa ating mga emosyon. Na tulad sa inihalimbawa sa itaas tungkol sa pagtitimpi sa pagkain, dapat tayong magkaroon ng kaunting pagtitimpi sa pag-uugali. Kung sa pagkain, dahil baka mayroon pa tayong nagugutom na kasama, sa pag-uugali naman ay dahil baka hindi pala 'ito' katanggap-tanggap sa kanya. Wala tayong magagawa kung 'magpigil'. Wala tayong magagawa dahil sa wika nga ni Heidegger (imbento na lang ata to) as being(s)-in-the-world, we essentially co-exist with the objective reality and other beings. And thus, we should act under the light of "care." (echos)

imahe mula sa irancartoon.ir
Sabi nga ni Jean-Paul Sartre, "Hell is other people." Impyerno ang ibang tao: impyerno sapagkat lagi at laging magbabanggaan ang kaibahan nila sa ating kaibahan. Lagi at laging magbabanggaan ang ating mga paniniwala, asal, kultura. At lagi ring may masasabi tayong hindi maganda sa ating kapwa sa parehong paraang makapagdudulot tayo ng iritasyon sa kanila. Kaya kung idederetso natin kay Levinas, tangkilikin ang kaibahan, huwag itong ikahon sa kahon na tulad ng mga tren na naghatid sa mga bangkay at nababangkay na mga Hudyo noong kasagsagan ng pamumuno ni Hitler sa Alemanya...




Miyerkules, Agosto 31, 2011

WANTED

Isinulat ito ni ERC ng theannexmatters.wordpress.com

hindi ko alam kung matutuwa ako o mananapak. eto siguro ang epekto na magkaklase kaming napadpad sa aming trabaho. kami lang din ang magkaedad sa aming departamento. higit pa sa lahat, walang ibang aliwan dito tulad ng Facebook, kung kayat nagba-blog at nagbabasa na lang kami ng mga blogs upang malibang. narito ang isang nakakaaliw (?) nyang paskil, mula sa kanyang BLOG. MAY MGA INSERT:IONS AKO HA.  -tulalang isda


Narito ang paskil ni ERC:

Nais ko lamang magkawanggawa sa isang kaibigan na labis ang pagnanais na magkaboyfriend. Narito ang ilan sa kanyang kahilingan para sa isang lalaking paglalaanan ng atensyon - (INSERT: WALA AKONG GANYANG PAGNANAIS. ANG NAIS KO AY MAKAPAG-ARAL!)

1. Kailangan niya ng machong utak na kayang makipagsabayan sa sexy niyang pag-iisip at pamimilosopiya. Kailangan niya ng malalakas na muscle para kargahin at bitbitin ang napakagandang hubog ng kanyang cellula at kaisipan. Siyempre, kung macho na din ang katawan mo, plus factor na din iyon. (INSERT: NANG IINSULTO KA BA?)

2. Kailangan ay nagtataglay ka ng gwapong writing skill. Isang writing skill na ang bawat kataga ay tila liriko ng pagmamahal na dinadala siya sa ikapitong langit. Bawat himig at tugma ay paulit-ulit na umaawit sa kanyang pandinig, bawat linya ay tagus-tagusang kumikiliti at gumagalit sa kasuluk-sulukan ng kanyang pagkatao. Kung real-life gwapo ka, plus factor ulit iyon. (INSERT: HINDI AKO NAGHAHANAP NG GWAPO)

3. Mayaman! Kailangan niya ng mayaman sa karunungan at makapal ang bulsa dahil sa mga libro. Nais niyang umaapaw ang bulsa ng lalaking iibigin, umaapaw sa sangkatutak na libro at magaling mag-impok ng mga libro sa silid-aklatan. Kung mayaman ka sa pera, plus factor na ulit iyon. (INSERT: HINDI AKO NAGHAHANAP NG MAYAMAN!)

4. Magaling sa kama! Tipong bawat indayog ay mapapahalinghing siya sa tuwa at saya, sa bawat paggalaw ay ramdam niya ang kasiyahan at ang sarap. Oo, humahanap siya ng taong magaling sa kama! Sa kama ng PILOSOPIYA at LITERATURA. Gusto niyang sa bawat katanungan niya ay may maisasagot ang lalaki sa kanya, kayang sabayan ang kanyang malalim na pag-iisip na sa bawat haplos at hagod at alam niya kung papaanong mapapaligaya ang diwa ng ating dalaga. Isang taong magaling sa kama ng pilosopiya at literatura kung saan ito ang magsisilbing magkakanlong sa kanilang tahimik at tiwasay na buhay. Kama ng pilosopiya at literatura na siyang kanilang magiging “love’s nest, ” “earth’s paradise,” at pahingahan at datalan sa araw-araw. (INSERT: NAPAKAHALAY NITO! HINDI PA AKO NAHIHIBANG!)

Kung sa tingin mo ikaw na ang hinahanap niya, mag-iwan lamang ng komento at reaksyon

Lunes, Agosto 29, 2011

(1) Hindi ako sigurado kung akin nga iyon

21 July 2011
ni tulalang isda


Hindi ako sigurado kung akin nga iyon. Maraming bagay na hindi ako tiyak. Tulad kanina, nagmamadali akong umalis sa bahay (magmumula sa Indang, sa Pasay ang punta ko) hindi ko matandaan kung nasarhan ko ang gate. Nakasakay na ko sa jeep nang parang maulinigan ko itong umiingit. Hindi ako tiyak na nasarhan ko. O baka may pumasok pala. O lumabas. Malakas ang ingit ng tarangkahan na yun; mangyari pa’y may kalumaan na nga tulad ng bahay na minana pa namin sa aking lolo sa tuhod. Basta, maraming bagay na hindi ako sigurado. Tulad nito: hindi ako tiyak kung akin nga iyon. Pwede kasing hindi. Malamang hindi. Pero paano kung oo? Anak ko raw iyong nasa sinapupunan nya. Okay. Anak ko raw. Maraming ulit na kaming nagtagpo sa mga bahay na walang kusina, pero sa tinatagal-tagal, ay ngangayon lang nagsabing may laman ang tyan at anak ko raw. Kung kelan ako magpapakasal sa nobya kong kauuwi lang galing sa Japan (namatay na ang asawa nitong matandang hapon), kung kelan plano ko nang lumagay sa tahimik saka naman bigla na lang nyang sasabihing “Buntis ako. Ikaw ang ama. Magiging tatay ka na.”